Adaptacja
W naszym przedszkolu dbamy o to, by proces adaptacji dziecka przebiegał pomyślnie.
Dziecko, które po raz pierwszy przekracza progi przedszkola wchodzi w środowisko zupełnie mu nieznane, zwłaszcza dla trzylatka.
W takiej sytuacji konieczne jest wspomaganie dziecka procesie przystosowania do warunków przedszkolnych. Jedynie pełna adaptacja pozwoli dziecku wykorzystać jego szanse rozwojowe oraz bez ograniczeń czerpać z oferty edukacyjnej przedszkola.
Dziecko pozostawione prze, z którą związane emocjonalnie matką po przyjściu do przedszkola przeżywa lęk.. Ten stan bardzo obniża poczucie bezpieczeństwa dziecka, a wywołane tym napięcie emocjonalne wpływa niekorzystnie na procesy przystosowawcze do nowego środowiska. Obniża, bowiem sprawność motoryczną i dezorganizuje czynności poznawcze. W środowisku przedszkolnym dziecko nawiązuje kontakt z nauczycielką, która zapewnia mu poczucie bezpieczeństwa. Z uwagi jednak, że sprawuje ona opiekę nad innymi dziećmi, dziecko nie zajmuje centralnej pozycji w sytuacjach społecznych, jaką miało w rodzinie. Przystosowuje się, więc i uczy nowych zachowań w sytuacjach emocjonalnie i poznawczo trudnych.
W procesie adaptacyjnym ważne jest aby nastąpiło stopniowe przybliżanie dziecku otoczenia, w którym będzie przebywało, zapoznanie z nauczycielką i innymi dziećmi. Kształtowanie w dziecku przekonania, że w przedszkolu jest bezpiecznie i wesoło.
Sposoby przygotowania dziecka do pobytu w przedszkolu:
- Czytanie opowiadań, których bohaterowie chodzą do przedszkola.
- Uświadomienie dziecku zalet przedszkola.
- Rozmowy o przedszkolu ze znajomym dzieckiem, które lubi chodzić do przedszkola.
- Opowieści rodziców jak to było, gdy oni chodzili do przedszkola.
- Uczestniczenie dziecka i rodzica w zajęciach adaptacyjnych- poznanie budynku przedszkola, sal i ogrodu przedszkolnego
- Omówienie planu dnia i przedszkolnych zwyczajów
- Wyjaśnienie dziecku konieczności uczęszczania do przedszkola
- Wspólne kupowanie wyprawki dla przyszłego przedszkolaka.
- Ćwiczenie z dzieckiem samoobsługi.
Czego rodzice robić nie powinni:
- Straszyć dziecko przedszkolem.
- Posyłać do przedszkola dziecka, które nigdy dotąd nie zastawało bez mamy – taki początek skazany jest z góry na niepowodzenie.
- Zaglądać po pożegnaniu do sali, by sprawdzić czy dziecko się bawi. Jeśli nasza pociecha to zauważy, resztę dnia spędzi przy drzwiach, bo skoro mama zajrzała raz, to może jeszcze raz zajrzy.
- Dzwonić do przedszkola z pytaniem jak sobie radzi nasza pociecha. Zwykle jest tak, że rodzice niepokoją się dużo bardziej niż ich dzieci. Dziecko po 10 – 15 minutach rozgląda się wokoło i zaczyna bawić, za to mama bardzo zdenerwowana dzwoni kilkakrotnie do przedszkola, by się upewnić, jakie jest samopoczucie jej dziecka.
- Nie poddawać się! Jeśli rodzice wzruszeni łzami bądź zdenerwowani tupaniem swojego malucha zdecydują się zostawić dziecko ,,jeszcze tylko dzisiaj” w domu, Jest to sygnał dla małego inteligenta, aby jeszcze bardziej demonstrować swoje niezadowolenie. Zwykle jest tak, że jedno ustępstwo rodzica sprawia, że wcześniej czy później dziecko postawi na swoim i zostanie w domu.
Pamiętaj:
- Straszyć dziecko przedszkolem.
- Twoja pociecha ma prawo na początku pobytu w przedszkolu wyrażać sprzeciw i niezadowolenie – w końcu w jej życiu zaszła radykalna zmiana i potrzeba czasu, aby ją zaakceptowała.
- Po pierwszym miesiącu, dalej będzie już z górki i tylko patrzeć jak Twój maluch z przejęciem opowie Ci o swych pierwszych przyjaźniach, z dumą pokaże własnoręcznie wykonane prace.
- Większość problemów minie bez śladu, o ile tylko zdobędziemy się na dużą serdeczność, opanowanie i cierpliwość w stosunku do dziecka. Złoszcząc się i niecierpliwiąc, tylko pogarszamy trudną sytuację naszego dziecka. Dziecko nie dość, że cierpi z powodu samotności, zacznie czuć się winne, że doprowadza rodzica do gniewu.
